Als rechtgeaarde groen-man ben ik uiteraard voor het behoud – en de uitbreiding – van groen in Nederland. Maar die twee plannen hoeven elkaar niet tegen te spreken. Sterker nog: ik zie kansen om het ‘groen’ waar minister Ollongren het over heeft op te waarderen. Want dat groen bevindt zich voornamelijk aan de grenzen van de steden in de Randstad en bestaat veelal uit grasland. Is dat de kwaliteit die we koste wat kost vast willen houden? Ik denk het niet. Bouwen in die gebieden geeft ons meteen de gelegenheid om daar groene impulsen aan te geven, met een variëteit aan vegetatie van goede kwaliteit die de naam ‘natuur’ eer aandoet. Dan promoveer je zo’n weiland tot natuurgebied, met alle voordelen van dien, en kunnen mensen ook echt ‘in de natuur’ wonen. Daarmee kunnen we niet alleen woonruimte verschaffen, maar ook dromen uit laten komen. 

Waar komt die verontwaardiging eigenlijk vandaan? Zien we voor ons geestesoog een doembeeld van betonnen reuzen uit ons polderland verrijzen? Misschien  denken we nog te veel in oude tegenstellingen. Huizen zijn grijs en van steen of beton en groen, dat zijn natuurgebieden. Maar zo hoeft het niet te zijn. De nieuwe generatie architecten, waaronder een vernieuwer als Vincent Callebaut, weet maar al toe goed hoe je grijs en groen naar elkaar toe laat groeien. Zij denken in termen van integratie en niet van landschapsvervuiling. Woningen worden groener, met groene gevels, groene daken en slimme water- en energiemanagementsystemen en ze passen in mijn ogen uitstekend in het voorstel van minister Ollongren. Tijd om de deur open te zetten voor een nieuwe, groenere toekomst waarin mens en natuur in harmonie samenleven. 

En het asfalt dan, waar we die woongebieden mee verbinden? Ook daar moeten we maar eens afscheid van nemen. Maar dat is een mooi onderwerp voor een volgende column.

Frans Reulink

Directeur/eigenaar de Enk Groen & Golf 

De Vernieuwers